چند شب پیش بچه های پایگاه محله مون با هزار خفت و زحمت خیابونو آذین بندی کردن.
البته با ابتکاری جالب. دو طرف خیابونو نخ کشی کردن و بعدشم بین اون نخا آویز زدن.
شب باد شدیدی گرفت و صبح که اومدم دیدم چیز زیادی از آویزاشون نمونده.
خیلی هاش کنده شده بود و دور و بر داشت با باد بازی می کرد.
خیلی دلم واسه بچه ها سوخت. خداییش زحمت کشیدن، معلوم نیس چقدر واسه درست کردن و بستن آویزا زحمت کشیده بودن. اما یه باد همه چیز رو برد.
بهشون میگم: خدا قوت. دمتون داغ.
درسته که باد اینا رو برد، ولی ما کار قشنگتون رو فراموش نمیکنیم.
