سلام خدمت خوانندگان عزیز
این اوضاع قرنطینه ای یه خورده وقت زیاد آوردم و گفتم یه سری به وبلاگ قدیمیم بزنم.
خیلی خاک گرفته.
میخوام اگه بشه، بازم بنویسم. بازم مثل قدیم دست به کیبورد ببرم و بنویسم. از هرچه که دلم میخواد و دوست می دارم اینجا بنویسم.
خوبی وبلاگ اینه که میمونه اینا. مثل این شبکه اجتماعی ها نیست که از دستت بپره مطلبات.
چند شب پیش بچه های پایگاه محله مون با هزار خفت و زحمت خیابونو آذین بندی کردن.
البته با ابتکاری جالب. دو طرف خیابونو نخ کشی کردن و بعدشم بین اون نخا آویز زدن.
شب باد شدیدی گرفت و صبح که اومدم دیدم چیز زیادی از آویزاشون نمونده.
خیلی هاش کنده شده بود و دور و بر داشت با باد بازی می کرد.
خیلی دلم واسه بچه ها سوخت. خداییش زحمت کشیدن، معلوم نیس چقدر واسه درست کردن و بستن آویزا زحمت کشیده بودن. اما یه باد همه چیز رو برد.
بهشون میگم: خدا قوت. دمتون داغ.
درسته که باد اینا رو برد، ولی ما کار قشنگتون رو فراموش نمیکنیم.
چند شبیه که به خاطر اتفاقایی که تو شهرمون افتاده، تو همه محلات بسیجیا به تکاپو افتادن و گشت های شبانه شون رو فعال تر کردن.
بسیجیای پایگاه محله مون هم شبا از خوابشون زدند و دارن تو کوچه و پس کوچه های بارجین به خاطر امنیت هم محله ای هاشون گشت می زنن.
از همین جا بهشون میگم: بچه ها دمتون گرم. خداقوت . خسته نباشید.
دیشب توی مسجد محلمون یه اتفاق خیلی خیلی عجیب و معجزه وار افتاد!
بازم سلام
ایشاالله که همه خوبین دیگه؟؟
گفتم یه کمی هم درمورد محلمون بنویسم یا بهتر بگم شهرمون بارجین!!!
نمیدونم شما هم این مشکل رو تو مسجد محلتون دارین یا نه؟
مردم درست صف وای نمیستن...
سـلــام
ســــــلـــــام
ســـــــــلـــــــــام
من اومدم
اومدم که بنویسم!!!!
چیو؟؟؟؟ :-?
اون چیزایی که تو دلمه و تا حالا نتونستم بگم. یا اگه گفتم به همه نگفتم به شما هم نگفتم دیگه :):)
اما حالا اومدم که بگم به همه هم بگم به هر کی که میتونه نوشته هام رو بخونه.
اما از الان بگما:::::::::
بعضی نوشته هام ممکنه به مزاج یا مزاق بعععضییی ها خوش نیادا.
خوب نیاد. به درک.
اگه حرفم راست و حق بود که قبول کنن، اگه هم نبود که اصلا محلم نذارن.
به قول شاعر:
فعلا به امید دیدار خوانندگان عزیز و محترم و ....
